euskalkultura.eus

Iruñea-Pamplona. Bigarren urtez pandemia kari, aurten ere Sanferminak bertan behera geratu dira, ez ordea izpiritua, eta sanferminzale amorratuek aurkitu dute bestela nola ospatu. San Fermin Blogak, esaterako, izpiritu horretan blai, Sanferminetako Kontakizun Laburren XIII. Sariketa antolatu du, nafar festarik famatuenaren esperientziak idatziz islatu eta gogoratzeko. 2021eko edizioan, Javier Casado Mayayoren “Divino (blanco como la cal)”k bereganatu du lehenengo saria, Wibo Sefelden "Miraculously healed"k bigarrena eta Garbiñe Zabala Zabaletaren "Ze birus eta ze birusondo!" hirugarrena. Sari-emanaldia, hemen

Nabarmentzekoa da nazioarteko parte-hartze zabala, parte hartutako 423 egileen artean 22 herrialde zenbatu dituztela. Horien artean 21 lan Argentinakoak izan dira, 9 Kolonbiakoa, 6 Kubakoak, beste 6 Venezuelakoak, 5 Mexikokoak, 4 Perukoak eta beste hainbeste Dominikar Errepublikakoak. Hizkuntzen aldetik, gaztelaniaz aurkeztutako lanak 406 izan dira, euskaraz 10 eta 7 ingelesez aurkeztu dira.

Nafarroako Gobernuak Gizarte Intereseko Kultur Jarduera izendatu zuen 2010ean Sanferminetako Kontakizun Laburren Sariketa. Urtero antolatzaileek poltsikoko liburuño bat argitaratzen dute hamar kontakizun irabazleekin, testu bakoitza lehiaketa hizkuntza ofizialtzat dituen hiru hizkuntzetan, alegia euskaraz, gaztelaniaz eta ingelesez. Sanferminen aurtengoa bezalako urte bitxi batean, ez da aukera makala irakurketa medio sanfermiratzea, istorio labur, trinko eta mamitsu hauekin, Sanfermin gogoaren garra beti bizi-bizi!

Hasia zara prestatzen lehiaketaren hurrengo edizioan parte hartzeko?

Hauek dira 2021eko lehiaketako hiru lehenengo sarituak, bakoitza idatzia izan den hizkuntzan ekarria BlogSanFermin.com-en argitaratu bezala.

Lehenengo saritua: "Divino (blanco como la cal)", Javier Casado Mayayo egile

Los había visto alguna vez por la tele, pero nunca creyó que se convertiría en uno de ellos. Cuando los entrevistaban, los escuchaba incrédulo, recién levantado de la cama y en el telediario de las tres, contando sus batallitas: que si cada vez es más difícil buscar el hueco, que si los guiris, que si cada año hay más masificación… No entendía cómo eran capaces de sacrificar una sola noche de juerga sanferminera para vivir la fiesta al otro lado de la barrera. «Hace falta valor», murmuraba su padre, mientras él ahogaba la resaca en un cuenco de caldo caliente.

Sin embargo, la pandemia lo cambió todo, también a él, y tres años después allí se encuentra, un 7 de julio a las ocho y pico de la mañana, dispuesto a atender a los medios. Ayer se acostó pronto para descansar bien, y con los primeros rayos de sol se ha echado a la calle, periódico en mano, para coger sitio entre codazos y empujones y correr los últimos metros hasta la arena. Envuelto en sudor y todavía jadeante, abre el diario por la sección de San Fermín y se dispone a disfrutar de la primerísima línea de playa conquistada a orillas de Salou.

Bigarren saritua: "Miraculously healed", Wibo Sefeld egile

It just seemed a bad dream but it wasn´t. I felt more dead than alive when I was taken to the hospital by the beginning of April. The only living record I´ve got before losing consciousness is the shape of my nurse. —Don’t worry, I´m Fermín, everything will be alright —was the first thing he told me. After that, darkness and nightmares, combined with an altered notion of time dominated by the daily struggle to recover my lungs, devastated by the virus. After three months I finally woke up and the first thing I saw was a crowded Mercaderes bend on the TV screen. The bulls were crashing lightly against the fencing and my heart started to beat faster. The vintage images reminded me of the 70’s when I used to be there in Pamplona. Suddenly, I felt the strength coming back into my body and also the joy of living. I looked around with the anxious wish to thank Fermín for his good care. His colleagues smiled to me mysteriously. Astonished and intrigued, I found out that there had never been someone working with that name…

Hirugarren saritua: "Ze birus eta ze birusondo!", Garbiñe Zabala Zabaleta egile

Geltokiko pertsianak, jaistean, sortzen duen burrunba oraindik airean dago, ilunpeko itzalak nagiak kentzen hasi direnean. Ile-motots eta Bizardun dira esnatzen lehenak; ondoren, Patata, Napoleon eta Garatxo;  azkena, berriz, Caravinagre. Purrustadaka, isiltzen ez badira, kartoizko buru huts horiei su emango diela mehatxatuz. Gainontzeko kilikiek barre egin diote  lagunaren burutazioari. Eta barre algarek zaldikoak esnatu dituzte. Ez hala erraldoiak eta buruhandiak, horien loa etetea ez baita erreza. Lehenengoek atseden luzea behar dutelako, gorputz garauak  osasuntsu mantentzeko; eta bigarrenak ez daudelako ohituta langile ororen ordutegi goiztiarrera. Baina gaur ez da lotan geratzeko eguna, gaur inoiz baino argiago egoteko eguna da. Hori buruan eta maskuriak eskuan, elkar joka hasi dira garrasi pozgarri artean. Azkenean, zalapartak erraldoiak esnarazi dituen arte.

—Zer da hau? Aurten ez dago festarik! —dio Joshepamundak haserre.

Baina denok dakigu Caravinagre ez dela kukiltzen den horietakoa. Bekokia ximurtu eta hala dio:

—Ze birus eta ze birusondo! San Ferminekin bukatuko duenik ez da jaio! Ez dugu kalean ospatzerik, ezta jendearekin biltzerik ere. Baina bai etxean eta gure artean.

Hitz horiek nahikoa izan dira bihotzean daramaten suziriari su eman eta kalejira alaiari ekiteko: buruhandiak makila eskuan, erraldoiak dantzan eta kilikiak nahiz zaldikoak elkar joka .

Nola dakidan? pertsianaren bestaldetik inoizko gora san fermin itxaronpetsuena  entzun dudalako.